Over Linda
Vroeger wilde ik ballerina of voetballer worden. Toen beide dromen ruw verstoord werden – door een al te eerlijke kleuterballet-docent en het uitzicht op een elftal vol testosteronbommetjes – verruilde ik die droom achtereenvolgens voor een toekomst als archeoloog (lekker graven in de modder), de vrouwelijke versie van Steve Irwin (op krokodillen klimmen) en Jamie Oliver (op pastareis langs de Italiaanse mama’s). Uiteindelijk werd het kunstenaar. En zo studeerde deze stille gymnasiast af aan kunstacademie ArtEZ, met een nogal obsessieve verzameling rauwe zwart-wit fotografie van naakte (Rubens)vrouwen in oneigenlijke poses. Tijdens het vervolg, een master Kunstbeleid aan de Radboud Universiteit, was ik weer het braafste meisje van de klas. De journalisten-genen speelden al eerder op tijdens mijn tijd aan de kunstacademie, en ook nu weer vlógen de analyses, rapportages, onderzoeken en essays uit mijn vingers. Cum laude, stond er op het A4’tje dat ik na mijn afstuderen mee naar huis kreeg. Maar wat heb je daaraan als je geen idee hebt wie je eigenlijk bent?
Voetballer of ballerina, obsessieve naaktfotograaf of braafste meisje van de klas – een jaar of 28 werd ik heen en weer geslingerd tussen identiteiten en rollen waarvan ik er één dacht te moeten kiezen. Een paar coachingstrajecten later (dankjewel Anne Faber Stipendium en Het Huis) weet ik dat het vuur en de verstilling beiden een belangrijk onderdeel van mij zijn, als persoon én als professional. Rustig van buiten, turbulent van binnen: zo begrijp ik zowel de weerbarstige kunstenaarsziel als de gestructureerde fonds/beleidsmedewerker heel goed.
Als zakelijk leider wil ik die artistieke intuïtie en die zakelijke doordachtheid combineren. De vurige overgave verenigen met het genot van alles netjes op een rijtje te hebben. Dat ik me thuis voel aan de beleidstafel én bij breakdancebattles kan alleen maar voor me werken, toch?